Mr. Pádraig Mac Brádaigh:

Aontaím le gach rud a dúirt Róisín Ní Chinnéide ansin. Go fadtéarmach níl an dara rogha ann ach gníomhaireacht náisiúnta ollscolaíochta a chur ar bun. Má tá an Stát dáiríre faoin sprioc atá luaite a bhaint amach idir seo agus 2030, nó a bheith gar dó fiú, is dócha go bhfuil gá le modúil Ghaeilge éigeantacha a chur i bhfeidhm ar roinnt cúrsaí a phléann go díreach leis an earnáil phoiblí. Tá a fhios agam go mbíonn eagla an domhain ar gach éinne nuair a chloistear faoin Ghaeilge éigeantach, go háirithe i gcás Feidhmeannacht na Seirbhíse Sláinte toisc go dtagann a lán mac léinn leighis agus altranais ó thíortha eile, ach is féidir liom a rá gur as tír eile domsa. Rugadh agus tógadh mé i Meiriceá, agus ní raibh Gaeilge ar bith agam. Ní dhearna mé an Ghaeilge ar scoil agus ní raibh Gaeilge ag mo theaghlach. Mhúin mé an Ghaeilge dom féin. Is féidir í a fhoghlaim; is féidir teangacha a fhoghlaim. De réir an méid atá foghlamtha agamsa mar oifigeach Gaeilge i gColáiste na Tríonóide agus in Aontas na Mac Léinn araon, tá suim ollmhór ag mic léinn idirnáisiúnta staidéar a dhéanamh ar an nGaeilge. Tá suim ollmhór acu i gcultúr na hÉireann toisc go roghnaigh siad staidéar a dhéanamh in Éirinn. Nuair a chaitear le mic léinn idirnáisiúnta amhail is nach mbeadh suim acu sa Ghaeilge, is amhlaidh a chuirtear as an áireamh iad.

Ar ais go dtí Feidhmeannacht na Seirbhíse Sláinte agus na comhlachtaí poiblí eile, idir seo agus 2030 tá géarghá le modúil éigeantacha de shaghas éigin a chur i bhfeidhm nó ní tharlóidh sé. Níl a fhios againn fiú cé mhéad ball foirne le Gaeilge atá i ngach comhlacht. Níl cliú dá laghad againn.